We verzamelen iets voor half negen voor de deuren van station Heemstede-Aerdenhout. Vanaf hier zullen we de trein nemen die ons langs Haarlem naar Amsterdam en vervolgens diep het land in zal brengen, met Zaltbommel als beoogd aankomstpunt. We zijn met Ewoud, Rachel, Floor en, zo ik me meen te herinneren, mevrouw Bakker. Het kan echter ook goed zijn dat zij en een paar andere klasgenoten pas in Haarlem in zullen stappen.
We gaan op veldwerk. Practicum, zo je wilt. Voor Aardrijkskunde. Dat o zo ondankbare vak met een even grote o zo ondankbare rol binnen onze vakkenpakketten, namelijk louter die van opvulling. De motivatie van ons als groep 5 vwo-ers is op zijn zachtst gezegd bescheiden te noemen.
Ik herinner me de heenreis enerzijds vooral als een zonovergoten, kalme trip waarop we nog wat zoekende zijn en sociaal gezien op gang moeten komen. Anderzijds herinner ik me een tocht tijdens welke een zekere nieuwsgierige spanning in de warme lentelucht hangt. We zijn tenslotte allemaal tieners, en nieuwsgierigheid en ontdekken hoort bij onze leeftijd. Beiden overigens niet naar zaken als geologie en bodemafzettingen, zoals die arme mevrouw Bakker zal ondervinden. Nee, louter naar elkaar en elkaars tienerlevens en -ervaringen.
Bij aankomst in Zaltbommel staan onze huurfietsen klaar en rijden we de in onze ogen eerste de beste dijk op. We fietsen een eind (in onze ogen te ver) het land van Maas en Waal in, en ploffen in het gras wanneer we in onze ogen eindelijk mogen stoppen. Onze aandacht gaat direct exclusief uit naar elkaar, terwijl mevrouw Bakker op in onze ogen willekeurige plaatsen een schop in de grond zet.
Hoewel ik me van deze middag vooral de zwoele lentelucht en blonde, in de wind wuivende tienerharen herinner, betrap ik mezelf er inmiddels op dat ik mijn oudste zoontje in de buurt van rivieren vertel hoe zomer en winterdijken zich verhouden tot uiterwaarden, en waarom welke grond waar vruchtbaar is of juist niet. Haar niet aflatende enthousiasme heeft dus, ondanks alle afleidingen, zijn uitwerking niet gemist. Hulde aan mevrouw Bakker!