Onderdeel van mijn schrijfactiviteiten is het redacteurschap bij Haerlems Bodem. Ik schrijf hiervoor regelmatig artikelen. Recent mocht ik in gesprek met Knuffelmakers, waarover ik het volgende artikel schreef.
Tastbaar maken wat je niet wil vergeten en tastbaar maken wat je niet wil missen maar soms helaas wel moet. Knuffelmakers doet het. Redacteur Quirijn ging langs bij oprichters Caressa en Liesbeth.
Een eerste knuffel
Het begon allemaal met een project in eigen kring. Liesbeth maakte voor haar kindje een knuffel gebaseerd op zijn vader, omdat die door werkverplichtingen er soms niet was als zijn zoontje dat wel graag zou willen. Door het comfort en plezier die dit het jongetje gaf, kreeg het bijzondere idee snel vervolg.
In eerste instantie in de eigen kring. Samen met Caressa, die grafisch geschoold is, werd vaker een knuffel gemaakt die gebaseerd was op een mens, huisdier of andere geliefde. Toen bleek op hoeveel enthousiasme dit kon rekenen, ontstond het idee hier ook buiten de eigen kring iets mee te gaan doen. Knuffelmakers was geboren.
Comfort bieden
‘Er zijn veel gezinnen waarin keihard en vaak onregelmatig gewerkt wordt. Bij de politie, in de zorg of bij defensie – bedenk het maar’, vertellen Liesbeth en Caressa me. ‘Of gezinnen waarvan een geliefde – een opa, oma, oom, tante of soms ouder – ver weg woont. Vanuit dat besef zijn we gestart met het idee om knuffels te maken die eruit zien als de geliefde die gemist wordt. Om comfort te bieden.’
Bij de eerste bestelling bleek echter dat de behoefte hieraan breder is. Het betrof namelijk het verzoek een knuffel te maken van een grootvader die erg gemist werd. Hierbij was niet afstand het probleem. De grootvader was zijn kleinkinderen ontvallen.
‘Toen moesten we wel even slikken,’ geeft Liesbeth toe. ‘Daar hadden we eerlijk gezegd niet over gedacht, ons ook nooit op gericht. En dan zit je plots in een heel emotioneel proces en middenin iemands rouw – iets waar wij helemaal niet in onderlegd zijn.’
Helpen bij rouw
Deze eerste bestelling leidde bij Knuffelmakers tot een intens en emotioneel proces. Het resultaat was daar ook uiteindelijk naar. ‘Toen we zagen wat de knuffel uiteindelijk deed, wat het losmaakte. Toen wisten we wel dat het niets voor niets was, en was de twijfel ook meteen weg. Dit was zo mooi, zo fijn om zo iemand te kunnen helpen met het proces van rouw en verdriet – dat nam de twijfel of we dit aan zouden kunnen meteen weg.’
Al snel volgden veel andere aanvragen. Huisdieren die gemist moesten worden, grootouders, ouders, broertjes, zusjes – Knuffelmakers werd gevraagd om te helpen om grote leegten die in veel gezinnen aanwezig is te helpen verzachten. ‘Dan besef je je pas in hoeveel huishoudens groot verdriet aanwezig is’, zegt Caressa bedachtzaam.
Vrolijke verhalen
Er wordt veel meegeleefd in de ateliers en op kantoor bij Knuffelmakers, en er vloeien regelmatig tranen. Toch zijn die geenszins alleen maar van verdriet. ‘We krijgen ook aanvragen met een hele positieve achtergrond. Denk bijvoorbeeld aan bruidsparen en jubilarissen, of mensen die hun vriendschappen een gezicht willen geven. Ook dergelijke vrolijke en positieve verzoeken bereiken ons gelukkig’, zo vertellen de oprichters van het inmiddels twintig koppen tellende bedrijf.
‘We werken met een gezellige, bekwame en betrokken groep collega’s’, vertelt Liesbeth. ‘Tieners en zestigjarigen werken hier samen. Wat ons bindt? Vakmanschap, plezier en betrokkenheid. Tekenaars, coupeuses, inpakkers en schoonmakers: ze delen het besef dat ze onderdeel zijn van iets persoonlijks, en leggen dit gevoel in hun werk. Dat moet ook, omdat er zulke persoonlijke verhalen achter onze knuffels zitten.’
Samenwerking
Dat is de enige samenwerking die het maakproces kent. Knuffelmakers heeft daarnaast ook een andere samenwerking. Eén die veel dieper en persoonlijker gaat. Een samenwerking met Stichting Tutu, een stichting die als missie heeft zieke ouders te helpen bij het maken van tastbare herinneringen met en voor hun kinderen.
‘Evert Muis is voor veel mensen bekend van zijn foto op social media waarin hij en zijn dochter in tutu staan. Hij plaatste deze met de oproep om herinneringen te maken met je kinderen. In zijn geval vanuit het besef van de waarde hiervan. Evert was ongeneeslijk ziek. We zijn met hem samen gaan werken, en toen hij Stichting Tutu oprichtte, hebben wij met hen de handen ineen geslagen. Met Evert bouwden we een geweldig diepe vriendschap op die we nog iedere dag, ook nu hij er niet meer is, koesteren. We zijn razend trots dat we onze samenwerking hebben, en zo een bijdrage kunnen leveren aan het voortzetten van zijn goede werk’, vertellen Liesbeth en Caressa op liefdevolle toon.
Doneren en sponsoren
Het besef dat er veel tegenslag kan zijn, brengt tot de vraag hoe dat is voor gezinnen die Knuffelmakers graag zouden inzetten, maar hier door de financiële situatie niet toe in staat zijn. ‘Dat horen we helaas vaker dan ons lief is. We hebben daarom een donatiesysteem opgezet. Mensen en bedrijven kunnen doneren, en deze donaties gebruiken we om gezinnen tegemoet te komen die graag een knuffel willen, maar deze niet kunnen laten maken. We kijken naar de aanvraag, en probeer van de verschillende donaties zo veel mogelijk mensen te helpen. Zo doneren we soms een hele knuffel, maar vragen we ook wat iemand zelf wel kan betalen, om zo bijvoorbeeld twee gezinnen in de helft van de kosten tegemoet te komen. Je wil immers zoveel mogelijk mensen kunnen helpen. In het verleden hebben we ook verschillende bedrijfssponsoringen gehad, en gisteren nog een via een netwerk in de Flevopolder. Geweldig natuurlijk, omdat we zien hoeveel vreugde we met de knuffels kunnen brengen.’
Tastbare herinneringen
Knuffelmakers maakt herinneringen tastbaar. Herinneringen die je wil koesteren, en die je soms niet in definitieve vorm wil hebben maar toch door het leven opgedrongen krijgt. Dat brengt mooie, vrolijke en regelmatig heftige verhalen mee, maar de bevlogen Knuffelmakers kunnen hier inmiddels goed mee omgaan. ‘De filmpjes, de reacties, de mooie verhalen – de terugkoppeling die we krijgen motiveert. Ze overstemmen de heftigheid en het verdriet waar je ook mee te maken krijgt. We vinden het gewoon prachtig dat we dit mogen doen.’ Ik kan het me bij het naar buiten lopen van het pand alleen maar heel goed voorstellen.